Kader’in Gebelik Günlüğü 7. Hafta ‘da! Bugün tam olarak 7 Haftalık hamileyim ve bir mucizeye tanık oldum. Tam anlamı ile gerçek bir mucize. Bu yaşıma gelene dek kulaklarımın bu denli güzel bir sese tanık olduğunu hatırlamıyorum.
Bedenimin içinde iki ayrı kalp atıyor! Bedenim minik bir insanı büyütüyor. Allah’ın kadın cinsini nasıl bir lütuf ile ödüllendirdiğini tasvir edebiliyor musunuz?
Ben bugün duyduğum o “gümgümgüm” sesi ile tüm kalbimi aşkla doldurdum. Ötesi yok. Aşk, gerçek aşk. Normal bir hamilelik yaşamak istiyorum, abartmadan. Fakat sanırım hormonların vermiş olduğu coşku buna izin vermeyecek. Varsın böyle olsun.
Yaklaşık 1 cm boy ve 0,001 gr olarak alınan ölçüm ile minik *mercimeğim ilk resmi değerleri ile merhaba diyor bize. Buradan şunu anlıyorum ki, silik çizgiden bu yana geçen her heyecanlı gün bir diğerini kovalayacak ve nasip olursa bir ömür devam edecek. Anne olmak için evladını kollarına alman gerekmiyor, onu içinde hissettiğinde, olay başlıyor imiş.
İçindekiler
Neler Yapıyorum
Bir yandan kitaplar, dergiler alarak hamilelik ve sonrası için kendimizi geliştirmeye çalışıyoruz. Bir yandan da ucu bucağı olmayan bu yolculukta neyi hangi sırayla yapmamız gerektiğini öğrenip listeliyoruz sevgili eşim ile… Bir yandan da yeni bir insana hazırlanmanın ne denli zor olduğunu gözlemliyoruz.
Diğer yandan ise iş yerime gebeliğimin haberini vermem gerekiyor. Bunun bu kadar zor olacağını tahmin etmiyordum açıkcası. Muhtemelen söylemek için bu kadar ecel teri döktüğüm için ileride kendime sağlam kızacağım. Neden bu kadar zorlanıyorum? İş yerim bensiz batar mı? Yoksa evli bir kadının bebek bekliyor olması utanılacak bir şey mi? Tabii ki hiçbiri.
Bu konu bence ayrı bir yazı konusu ancak, anladığım o ki iş yerleri kadınları evlenecek ve çocuk sahibi olacak, iş kaybı, verim kaybı ya da zaman kaybı olarak görebiliyor.
Tabii bunlar asla dillendirilmeyen şeyler ama bilinçaltımızda yer ediyor. Bu sebeple bugün hissettiğim diğer koca duygunun adı da ihanet. Ne kadar saçma değil mi? Ama evet tam da bunu hissettim. Belki de bu değişken duygular, hormon kaynaklı bilemiyorum.
Neyse ki doğum sonrası izinler bitiminde işe tekrar döneceğim kararına vararak, anlayışla hallettik. Bütün hamile ve çalışan kadınlara bu konuda şans diliyorum.
İşimi seviyorum, istediğim ve sevdiğim bir iş yapıyorum ve bu yüzden doğum sonrası da işleri yoluna koyup devam etmek istiyorum. Tabii ki şartlar izin verirse.
(Size her gün İstanbul’un bir ucundan diğerine geçtiğimi söylemiş miydim?)
Mercimeğe Not
Minik bebeğim, noktaydın mercimek oldun. Ne hızlı büyüyorsun? Cinsiyetini bilmiyorum ama içimden kız olacağın geçiyor, hayalimde elimi tutan küçük bir kız çocuğu canlanıyor.
(Eğer erkeksen lütfen bu hissiyatıma alınma dediğim gibi sadece bir his. Sen geleceksen bana eğer, seni her şeyden daha fazla seveceğim söz!)
Bu haftalarda gözlerin kulakların yavaş yavaş oluşmaya başlıyor. Sende beni duymak ve görmek için sabırsızlanıyor musun? 🙂
Belirtiler
Yorgunum ve hep uykum var. Canım yemek yemek istemiyor, üç öğün beyaz ekmeğe domates ve peynirli tost yiyorum. Umarım bu geçici bir dönemdir, kaynaklar öyle diyor.
Kokular… Ah kokular. Hiçbir kokuya tahammül edemiyorum. Neyse ki yazın ortasında değiliz!
Ve bulantılar… Sabah yataktan kalktığımda başlayan ve bir kaç saat süren, gün içerisinde her hangi bir saatte kendini hatırlatan bulantılar. Hiç sevimli değiller.
Çubuk kraker ve zencefilli şeker ile özellikle iş yolunda istifra etmemek için kendimi zorluyorum. Yollarda rezil olacağım günü nasıl göğüsleyeceğimi şimdiden beynimde çalışıyorum.
*Mercimek: 7. Hafta itibariyle bir mercimek büyüklüğündesin.
Bu hafta sizler neler yaşıyorsunuz?
Sevgilerimle…
Gebelik Günlüğüme BURADAN ulaşabilirsiniz.
